ZACZYTANI... Aleksander Eben "Dowód"

Badania wskazują, że 56% Polaków nie czyta książek. Bądź kimś wyjątkowym, dołącz do tych, którzy czytają! Sięgnij po książkę rekomendowaną przez ząbkowickie koło Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich. Dzisiaj lekturę poleca Jadwiga Rogowska.

 Aleksander Eben, Dowód, Kraków <Znak> 2013

Aleksander Eben napisał autobiograficzną książkę „Dowód” z bardzo długim – ale wiele wyjaśniającym – podtytułem „ Prawdziwa historia neurochirurga, który przekroczył granicę śmierci i odkrył niebo”. Autor jest znakomitym neurochirurgiem, wybitnym wykładowcą Harvardu; sam przeżył śmierć kliniczną.  Po powrocie do zdrowia, opisał swoje przeżycia w prezentowanym tomie. To przez co przeszedł, jakim zabiegom był poddawany zostało zrekonstruowane w oparciu o relacje osób, które były przy nim w tych dramatycznych dniach. Z medycznego punktu widzenia jego powrót do zdrowia graniczył z niemożliwością, a więc zaliczał się do cudów medycznych.

 Aleksander  całe swoje życie poświęcił nauce. Za swoje powołanie uznał dogłębne poznawanie ludzkiego ciała i mózgu. Napisał kilkadziesiąt rozpraw i artykułów do periodyków medycznych. Wyniki swoich prac prezentował na konferencjach naukowych na całym świecie. Do niesienia pomocy pacjentom stosował narzędzia jakimi dysponuje nowoczesna medycyna. Badał i operował mózg, przyglądając się jego funkcjonowaniu, wykorzystując najnowsze zdobycze specjalistyczne przy zabiegach operacyjnych. Zainteresował się neuroendokrynologią. Mimo tego, że pod wieloma względami poświecił się pracy, nie zaniedbywał swojej rodziny. Wykonując swój  zawód słyszał wiele opowieści o dziwnych przeżyciach ludzi, którzy podróżowali do wspaniałych krain, spotykali dawno zmarłych krewnych . Takie stany, które do tej pory trafiały się jego pacjentom, traktował jako wytwór ich wybujałej fantazji. Był przekonany, że skoro mózg przestaje działać, chory nie posiada świadomości. Jak wielu innych lekarzy nigdy nie znalazł czasu na zapoznanie się z przeżyciami z pogranicza śmierci, uznając je z góry za niemożliwe.   

 Eben, mimo iż dorastał wierząc w Boga, niebo i życie pozagrobowe, miał wątpliwości co do istnienia świata pozaziemskiego. Powodem zwątpienia były lata nauki w kierunku neurochirurgii. Swoje przeżycia podczas śpiączki, uważa za najważniejsze przesłanie jakie pozostało mu do przekazania. Chce opowiedzieć o tym wszystkim co ujrzał przebywając poza ciałem w innym świecie. Jak twierdzi, miejsce, w którym się znalazł było jak najbardziej realne. Na tyle, że kiedy wrócił do świadomości, to właśnie uznał za sen. Postanawia pomagać innym korzystając ze swoich doświadczeń. Jest przekonany, udowadnia, iż tego rodzaju przeżycia nie są wytworem fantazji. Po tym czego doświadczył, jest pewien, że śmierć ciała i mózgu nie oznacza końca świadomości. 

Wielu ludzi, zarówno w czasach współczesnych jak i minionych stuleciach przeżyło to, co bohater książki. Na ile pobyt w zaświatach zmieni spojrzenie Aleksandra na życie religijne? Czy potrafi oddać sprawiedliwy obraz istocie, którą zobaczył, jak również bezwarunkową miłość i akceptację jaką odczuwał w czasie podróży? Czy jego doznania były takie same, czy też inne jak w przypadku ludzi, którzy przed nim przeżyli własną śmierć? Czy znajdą się ludzie, którzy zakwestionują jego świadectwo, czy też go odrzucą, ponieważ nie wierzą w cokolwiek, co nie da się udowodnić naukowo? Pytania można mnożyć.

Książka i jej kampania promocyjna została skrytykowana przez naukowców, którzy zarzucili Ebenowi brak wystarczających dowodów na poparcie swojej tezy. Mimo krytyki środowiska medycznego książka stała się w Ameryce bestsellerem. Gorąco zachęcam do jej przeczytania wszystkich dorosłych czytelników, a w szczególności tych, którym zagadnienia neurochirurgii jak i śmierci klinicznej nie są obce.

Jadwiga Rogowska

Książka jest wypożyczana przez biblioteki w Brzeźnicy/Przyłęku, szukaj jej także w swojej bibliotece.

Rekomendacji następnej książki szukajcie na Doba.pl za dwa tygodnie!